آن‌کس که در طلب فهمیدن است باید پرسش مطرح کند. حتی شخصی که معتقد است یک چیز یا یک شخص را فهمیده است در صورتی که بخواهد از استواری فهم خود مطمئن گردد تنها از این راه می‌تواند به این هدف برسد که باز بپرسد. بدین ترتیب پرسیدن در آغاز هرگونه هرمنوتیک قراردارد. توانایی طرح پرسش مقدمۀ ضروری هرگونه فهمیدن است و این هرمنوتیک است که نشان می‌دهد چگونه می‌توان هنر پرسیدن را به‌کار برد. پرسیدن وقتی آغاز شد دیگر قابل متوقف کردن نیست؛ زیرا پرسش‌ها همیشه با پرسش‌های مربوط و یا پرسش‌های مخالف جواب داده می‌شوند. هم مسئله‌ها تاریخ دارند و هم پرسش‌هایی که دربارۀ آن‌ها مطرح شده تاریخ دارند. این حقیقت که تمام پرسیدن‌ها از یک منطر تاریخی انجام می‌شوند شامل خود مسئلۀ هرمنوتیک هم هست. مدل پرسش و پاسخ تنها یک ابزار روش‌شناسی تعیین‌کننده برای هنر فهمیدن نیست، بلکه آن را دربارۀ خود هرمنوتیک هم می‌توان به‌کار برد. علاوه بر اینکه هر کدام از موضوعات هرمنوتیک تاریخ تکوّن و استمرار دارد، معضلات هرمنوتیک هم در طول تاریخ این دانش تغییر یافته‌اند.

ترجمه از کتاب:

Darmstadt. J. (2006). Einführung in die theologische Hermeneutik, Darmstadt: Wissenschaftliche Buchgesellschaft (WBG)